അനിയത്തി വഴക്കിടുന്നുഎന്റെ അനിയത്തി വഴക്കിടുന്നു.
ബലൂണ്‍ വാങ്ങിക്കൊടുക്കാത്തതിന്,
പൊട്ടാത്ത കുപ്പിവളകള്‍ സമ്മാനിക്കാത്തതിന്,
പുഞ്ചിരിക്കാത്തതിന്, കൂടെ കളിക്കാത്തതിന്,
പാട്ടു പാടാത്തതിന്, കഥപറയാത്തതിന്...
എന്റെ അനിയത്തി വഴക്കിടുന്നു.
ബലൂണ്‍ കണക്കെ ഊതിവീര്‍പ്പിച്ച കനവുകള്‍
യാഥാര്‍ത്ഥ്യത്തിന്റെ സൂചിമുനകൊണ്ട് പൊട്ടിപ്പോയതും
ബുദ്ധിയില്‍ വസന്തമായ തത്വസംഹിതകള്‍
പൊട്ടുന്ന കുപ്പിവളയായതും
അവളുണ്ടോ അറിയുന്നു.
പുഞ്ചിരിയുടെ പുലരി കണ്ണീരിന്റെയിരവായതും
പാട്ടു പഠിപ്പിച്ച കുയിലമ്മ കണയേറ്റു വീണതും
കളി കാര്യമായതും, കഥയിലെ കഥയില്ലായ്മയും
അവള്‍ക്കറിയില്ല...
അതു കൊണ്ട്
എന്റെ അനിയത്തി വഴക്കിടുന്നു.
ഞാനെത്ര കിന്നാരം പറഞ്ഞിട്ടും
അവള്‍ വാശിപിടിച്ച് മുഖം വീര്‍പ്പിക്കുന്നു.
എന്റെ നിശ്ശബ്ദതയില്‍ അവളുടെ വിതുമ്പല്‍.
എന്റെ നിസ്സഹായതയില്‍ അവളുടെ സ്വപ്നങ്ങള്‍.
“നിനക്കു മനസ്സിലാവില്ല” എന്ന ഉത്തരവും
അവള്‍ക്കു മനസ്സിലാവുന്നില്ല
“എനിക്കെല്ലാം മനസ്സിലാവും” എന്ന വിശ്വാസം
എനിക്കും ദഹിക്കുന്നില്ല.
ഉത്തരമില്ലാത്ത ചോദ്യങ്ങളുടെ മുന്നിലെ
നിശ്ശബ്ദതയുടെ അര്‍ത്ഥമറിയാതെ
അവള്‍ കൂടുതല്‍ ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിക്കുന്നു
അങ്ങനെ,
എന്റെ അനിയത്തി വഴക്കിടുന്നു.
എന്തു പറഞ്ഞാലവള്‍ക്ക് സമാധാനമാവും?
എന്തു നല്‍കിയാലവള്‍ക്ക് സന്തോഷമാവും?
ഇതെല്ലാം ചിന്തിച്ചിരിക്കാന്‍ എനിക്കും ഇഷ്ടമാണ്.
പക്ഷേ
എന്റെ മുന്നില്‍
നിയമപുസ്തകത്തിന്റെ മറിക്കാത്ത താളുകളും
നാവിന്‍ തുമ്പത്തെ മൊഴിയാത്ത വാക്കും
ഭയവും ഭാരവുമാകുമ്പോള്‍
ഞാനന്ധനാകുന്നു.
അപ്പൊഴും
എന്റെ അനിയത്തി വഴക്കിടുന്നു.
അവള്‍ വഴക്കിടുമ്പോഴാണ്
ഞാനുണ്ടെന്ന് ഞാനറിയുന്നത്.
അവള്‍ ശാഠ്യം പിടിക്കുമ്പോഴാണ്
നിശ്ശബ്ദത ഭഞ്ജിക്കപ്പെടുന്നത്
അപ്പോള്‍ മാത്രമാണ്
ലോകം ശ്വസിക്കുന്നത്.
അതു കൊണ്ട്
എന്റെ അനിയത്തി എപ്പോഴും എന്നോട് വഴക്കിടട്ടെ.
